Kinetisch Schilderij: gebouwd door
Vera

Wij hebben onlangs een bericht geplaatst in de BuilDIY Club op Facebook om onze leden te vragen wie er geïnteresseerd is om een kit te bouwen en daarover een bouw-blog te schrijven.

Dit keer de bouw blog van Vera haar Kinetisch Schilderij! Lees hieronder verder en bekijk het gehele bouwproces van A tot Z.

_________________________________________________________________________

Na vier miniatuurhuisjes te hebben gebouwd en halverwege te zijn met een vijfde, vond ik het tijd voor een uitdagend uitstapje naar een houten bouwsel. Het werd het Kinetisch Schilderij, leuk voor aan de muur. Binnen twee dagen was de kit binnen. Vervolgens bleef hij een week liggen, want mijn zoontje van een maand oud gunde mij niet de me-time die ik nodig had. Tijdens mijn zwangerschap had ik in drie maanden vier kits in elkaar gezet. Dan keek ik eerst even een film of serie met manlief, vervolgens ging hij naar bed en ging ik nog even knutselen. Tot half twee 's nachts. Nu wil de baby alleen redelijk vaak drinken en vervolgens knuffelen. Dus dan heb ik net de knutselspullen klaar gezet en begint hij te blèren. Dus nu ben ik maar gaan knutselen terwijl we ondertussen Nederlandse programma's kijken.

Het uitpakken was al een feestje. Op de buitenkant stond veel informatie (inhoud: 185 onderdelen, moeilijkheid: 4 van de 5 sterren en bouwtijd: 3 uur). Toen ik het plastic eraf haalde, drong een heerlijke open haard geur mijn neus binnen. Logisch, als je bedenkt dat de onderdelen in de platen gelaserd zijn.

Al snel had ik even goed de beschrijving bekeken. Deze zag er wel anders uit dan de beschrijvingen van de miniatuurhuisjes. Ik zag direct dat ik hier nog beter moest opletten dan ik gewend was. Alles is immers dezelfde houtkleur. Bij de huisjes ben je de ene keer met bloemetjes van papier bezig en de andere keer met taartjes van klei of boekenkastjes van hout. Hier is de hele kit van hout. Gelukkig zit er een handig hulpmiddel om de onderdelen uit de platen te drukken. Gebruik deze ook echt, anders loop je het risico dat je de helft van het onderdeel uit de plaat drukt.

Ook al zitten alle benodigdheden in de kit, in de beschrijving stond de tip om de tandwielen een beetje glad te maken met een stanleymes. Gelukkig had ik nog een precisie snijkit liggen (gewoon van de Action). Ook het gebruik van een waxinelichtje om de radertjes soepel te maken werd als tip gegeven. De was zit er ook bij, maar dat is wel een heel klein stukje.

Na een half uur had ik de smaak te pakken. Daar zat meteen een gevaar in: ik lette minder op en duwde een staafje ondersteboven in een gat in een radertje bij stap 2. En dat zat stevig vast. Uiteindelijk is het me na een kwartier prutsen met een tangetje toch gelukt om hem terug te trekken/duwen en hem er opnieuw op de juiste manier in te stoppen. Note to myself: goed op blijven letten. Want ik heb zo het idee dat het allemaal heel precies op elkaar moet aansluiten. Bij mijn miniatuurhuisjes maakte het niet uit als de roosjes er heel anders (lees verlept) uit zagen dan die in de beschrijving. Artistieke vrijheid noem ik dat. Bij het Kinetisch Schilderij durf ik deze artistieke vrijheid nog niet aan. Eerst maar even goed werkend krijgen is nu prioriteit één.

Toen kwam ik bij het onderdeel waarbij enige scouting ervaring handig was geweest: een knoopje leggen bij stap 6.

Gelukkig was de tekening redelijk duidelijk, maar ook dit onderdeel kostte mij minimaal één kwartier. (Achteraf maakt het niet heel veel uit wat voor soort knoopje gebruikt wordt, als de lengte maar klopt. Tip: knip de rest van het touw nog niet af, maar zorg bij stap 14 dat het lusje op de juiste plek zit).

Ik wist nu al dat ik dit project niet binnen drie uur in elkaar zou hebben. Maar dat maakt niet uit. Na twee uur had ik redelijk zere vingers van het aanduwen van houten radertjes op stokjes. Maar ik had in die twee uur wel al zes onderdelen in elkaar gezet. En mijn handen roken heerlijk naar open haard.

Avond nummer twee: ik ging weer verder met het bouwwerk. Ik had door dat je wel goed licht nodig hebt (leve de kleurlamp met daglicht kleur!), dus toch maar gelijk gaan bouwen op het moment dat de kinderen op bed lagen. Inmiddels had ik door hoe de verschillende onderdelen vastgezet moesten worden, dus dat maakte het bouwen wel iets gemakkelijker.

Er zijn namelijk telkens twee onderdelen nodig om iets vast te zetten (bijvoorbeeld bij stap 2 onderdeel 8 en 9). Helaas ging ik iets te enthousiast te werk en brak er een onderdeeltje, nummer 34 bij stap 8: wees gewaarschuwd.

Ik gokte dat dit niet veel invloed zou hebben op de werking van het bouwwerk, dus ik ging dapper door (achteraf klopte dat, dus lukt het niet bij stap 8, bij mij zit maar eentje vast met de onderdelen 33 én 34). En ja hoor, bij het volgende onderdeel trapte ik in dezelfde valkuil: net iets te veel kracht zetten. Dus daar ging het volgende onderdeeltje (wederom een nummertje 34 bij stap 8). Nu zou ik echt secuurder te werk gaan beloofde ik mijzelf. Nadat ik een zijkant (nummer 47 bij stap 11) in het bouwwerk had gezet, besloot ik mijn vingers uit te laten rusten. Door al het aanduwen van de houten onderdeeltjes gingen mijn vingers echt pijn doen na een uur of twee.

Avond nummer drie: vandaag was mijn zelf opgelegde deadline. Hij zou in drie uur in elkaar gezet moeten zijn, ik zat daar al één uur overheen.

Inmiddels was ik bij stap 12: ik mocht het eerste onderdeel in het frame zetten. Hij draaide zelfs al, zodat ik de uiteindelijke draaimagie al kon bewonderen. Binnen no time had ik de rest van de radertjes er ook in gezet. Het enige nadeel was dat elke keer wanneer ik het frame los liet, alle radertjes er weer uit vielen.

Dus nu moest ik met een hand de benodigde onderdeeltjes uitduwen. Dat was best lastig (lees: onmogelijk). Na vier keer opnieuw alle radertjes weer goed gezet te hebben kreeg ik de slappe lach. Manlief keek mij verwonderd aan vanaf de bank: zo grappig was dit serieuze project toch niet?

Tot ik nog eens goed keek en tot de conclusie kwam dat ik nummer 4 van stap 13 was vergeten. Dit had mijn geklungel waarschijnlijk kunnen voorkomen. Bij stap 14 kwam ik er achter dat ik het lusje van het touwtje te ver had gelegd. Daar miste ik toch enige scouting ervaring. Gelukkig kon ik het knoopje er nog uithalen en het lusje provisorisch verkorten. Dat werkte. Het eind was in zicht. Alle radertjes leken goed op elkaar aan te sluiten. Wat gaf dit veel voldoening. Na anderhalf uur presenteerde ik trots mijn Kinetisch Schilderij aan manlief. Ik zette het ding op volle snelheid, wel heel voorzichtig, want als het elastiekje los zou schieten kon ik weer terug naar stap 14. Gelukkig lukte het.

In totaal heb ik ongeveer 5,5 uur gedaan over dit Kinetisch Schilderij. Vooral het werkende eindresultaat geeft een hoop voldoening.

Hij gaat een mooi plekje in huis krijgen. Buiten het bereik van de grijpgrage peutervingertjes van mijn kinderen, want ik gok dat het bouwwerk niet zo goed tegen de vernietigende kracht van peuterhandjes kan. Misschien ga ik het nog een mooi kleurtje geven, maar ik ga nu eerst verder met het miniatuurhuisje dat ik nog af moet maken.

Bekijk hieronder het eindresultaat van het Kinetisch Schilderij!